τα μπλόγκς είναι φτηνό ξεπούλημα εικόνας , ηλίθιες εντυπώσεις και τίποτα άλλο , είμαστε μόνο εικόνα , είμαστε αυτό που φαινόμαστε στους άλλους κι αν αυτό δεν είναι πάντα , είναι γιατί δεν είμαστε πάντα , όλοι , ίδιοι . Ο κόσμος μου αποτελείται από εικόνες , ρευστές κι επαναλαμβανόμενες , έχτισα με τις εικόνες μου εμπειρίες και μια (ψευδ)αίσθηση αξίας της ζωής μου , της ύπαρξης , της σκέψης μου κτλ κτλ , ενώ η αξία είναι μηδαμινή , ανύπαρκτη . γεννιόμαστε για να πεθάνουμε και δεν υπάρχει τίποτα πιο μηδενιστικό απ’αυτό στη ζωή μας . Οι θεωρίες , οι μπούρδες , τα ένστικτα , καταντούν όλα αβάσταχτα βαρετά και πάντα αναζητούμε νέες θεωρίες και μπούρδες .

Το φετινό καλοκαίρι είναι τελείως στεγνό κι απάνεμο . Είναι νέο , με το νέο κόστος μιας πρώιμης ενηλικίωσης . το βαρύ κόστος των λαθών-κλισέ που ενώ είσαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα κάνεις , πέφτουν βαριά στο κεφάλι σου για να επιβεβαιώσεις ότι δεν είσαι τίποτε παραπάνω από ένα κλισέ . Ένα προιόν , κατασκεύασμα λόγου κι εικόνας . Τα αγόρια στο στεγνό μου καλοκαίρι είναι καυτά , με τα σορτσάκια τους και την βαριά τους σεξουαλικότητα που περιφέρουν ανέμελα σε πεζοδρόμους , πουστράδικα , λεωφορεία . Τα αγόρια στο στεγνό μου καλοκαίρι είναι μακρινά και ξένα . Φορτωμένα με το βάρος των λαθών-κλισέ, περιτριγυρίζουν μόνο τη ζωή μου .

Τα αγόρια , τα κορίτσια και οι άνθρωποι , οι εικόνες και οι θεωρήσεις , είμαστε κενά και άδεια όλα , πιονάκια απλά , εγωκεντρικά γεννήματα του λόγου , να γεμίζουμε τις τυχαία φωτισμένες πόλεις , τις παραλίες και τις υπαίθριες μνήμες μας , να μιλάμε , να κλαίμε , να αισθανόμαστε , να πεθαίνουμε , με την υπέροχη σιγουριά πως δεν πρόκειται ποτε να ξαναγεννηθούμε .

όταν θές να ξεχάσεις είναι πολλά τα μέσα , τσόντα στο pc , ανούσιες συζητήσεις , party για να μεθάς μέχρι τελικής πτώσεως και να ξερνάς όλη νύχτα , chat και αμήχανες συναντήσεις , βόλτες και θεωρητικές συζητήσεις ... τίποτα όμως δεν φέρνει αποτέλεσμα όταν δεν θέλεις πραγματικά να ξεχάσεις και περνάς κάποιες νύχτες καπνίζοντας στο μπαλκόνι , μέχρι να σε πιάσει ο γνώριμος εκείνος πόνος στο στομάχι , μέχρι να ξαπλώσεις και να ονειρευτείς για άλλη μια φορά τα ίδια , να ξυπνήσεις ζαλισμένος για άλλη μια μέρα που απλά θα προσπαθείς πάλι να ξεχάσεις και πάλι και πάλι και πάλι

στο μετρό χθές κάθησαν δίπλα μου 2 κυριούλες , μια γύρω στα 60 και μια λίγο νεώτερη , 40 ίσως , η τελευταία μιλούσε στην πρώτη πολύ απότομα και μου τράβηξε την προσοχή διαλύοντας όλες τις σκέψεις στις οποίες είχα βυθιστεί , στην αρχή έλεγε για κάποιους που θα κρυώσουν , η μεγαλύτερη κυριούλα διαφωνούσε , μουρμουρίζοντας δηλαδή δεν πολυαπαντούσε , μετά η κακιασμένη νεώτερη έλεγε για τα παιδιά που έπαιρναν το μετρό στο Μοναστηράκι(που ηταν και τελευταίο) "καλα αυτά πως θα γυρίσουν σπίτια τους;" , η άλλη κυριούλα πάλι δεν πολυαπαντούσε , μετακινούσε λίγο το βλέμμα μόνο και μετά το κάρφωνε πάλι στο παράθυρο...παρατήρησα πως κράταγε ένα μπουκάλι γυρισμένο στο πλάι που έσταζε πάνω στην τσάντα της και δεν το είχε πάρει χαμπάρι , πήγα να της μιλήσω αλλά το θεώρησα χαζό , έμεινα απλά να το παρατηρώ , έσταζε αργά πολύ αλλά μ'ένα ρυθμό σταθερά επιταχυνόμενο , μου έμοιαζε σαν ορός στο νοσοκομείο , κοίταξα το βλέμμα της που παρέμενε παγωμένο , καθρεφτίστηκα φευγαλέα στο παράθυρο του μετρό , σηκώθηκα , έφτασε στη στάση , πετάχτηκα έξω , μετά απο 2 λεπτά που περίμενα το λεωφορείο ένιωσα τη σιωπή να με πνίγει αλλά απλά κάρφωσα το βλέμμα μου στο δρόμο , δεν είναι τίποτα , θα περάσει μάλλον σκέφτηκα

rostock #2

Στο Rostock συνεδριάζουν οι G8 , των 8 ισχυροτέρων κρατών , σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο όλα τα κράτη είναι ισοδύναμα , πρέπει να είναι .

Τα κράτη αυτά καλούνται δημοκρατικά , στα δημοκρατικά κράτη την εξουσία ασκεί ο λαός , πρέπει να ασκεί ο λαός .

Στο Rostock οι κυβερνώντες έχουν απομονωθεί με τείχος για να γλιτώσουν την οργή .

censor me ! censor me !

το κειμενάκι το ανακάλυψα στο blog istories-1001 μ'αρεσε πολυ το ... πνεύμα του και σας το παραθέτω...χιχι

Art athina, εεε εσείς, κάντε μου μήνυση.

8 το πρωί. Ξυπνάει η Μαρία, κοιτάει στο παράθυρο, ηλιόλουστη μέρα σήμερα. Σηκώνεται, ρίχνει νερό στο πρόσωπό της, γυρνάει και κάθεται στο κρεβάτι της. Απομένει λίγα λεπτά κοιτώντας μελαγχολικά το πάτωμα. Θυμάται πως ήταν πριν 3 μήνες, πριν χωρίσει με τον Γιάννη, 1 χρόνο σχέση. Της λείπει, ιδιαίτερα τα πρωινά που κάνανε σεξ, άλλωστε το πρωινό σεξ είναι το καλύτερο. Απο τότε την κουτσοβολεύει με τον δονητή της, πριν πάει στην δουλειά, απασχολείται λίγη ώρα.

Εκνευρίζεται όμως καθώς θυμάται πως τον δονητή τον έχει για πλύσιμο στην κουζίνα μαζί με τα άπλυτα πιάτα. Έχει καμιά βδομάδα να τον πλύνει και το πλαστικό κολλάει. Σήμερα μάλιστα άκουσε πως θα έχει δύσκολη μέρα στο δικαστήριο και μια πρωινή μαλακία πάντα βοηθάει να αντέξει την πίεση της δουλειάς.

Αναλογιζόμενη τι να κάνει, βλέπει πάνω απο το κρεβάτι τον σταυρό, κάτω απο μια εικόνα του Χριστούλη. "Γιατί όχι, ούτως ή άλλως οι γωνίες του είναι στρογγυλεμένες" σκέφτεται. Τον ξεκρεμάει, φυσάει λίγο την σκόνη απο πάνω του εξετάζοντας παράλληλα το μέγεθός του, τελικά το εγκρίνει. Ξαπλώνει στο κρεβάτι και κρατώντας τον απο την πάνω, κοντή μεριά τον εισχωρεί στα γεννητικά της όργανα. Συνεχίζοντας λίγα λεπτά, ξενερώνει γιατί είναι πολύ λείος και δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Ανακάθεται στο κρεβάτι ψάχνοντας να βρει μια αστραπιαία λύση για να το διορθώσει, βλέπει απέναντι την ελληνική σημαία, σε μέγεθος τετραδίου. Πιάνει την σημαία, και τυλίγει με αυτήν την μακριά μεριά του σταυρού. "Ο ραβδώσεις πάντα βοηθάνε" σκέφτηκε χαμογελώντας λίγο. Κρατώντας λοιπόν την κοντή μεριά του σταυρού, ξαναρχίζει την διείσδυση παίζοντας ταυτόχρονα την κλειτορίδα με το άλλο χέρι. Απαράμιλλη ηδονή. Σε 15 λεπτά με γρήγορες κινήσεις είχε τελειώσει.

Σηκώνεται γρήγορα, αφήνοντας το χριστιανικό σύμβολο με το πανάκι γύρω του, πάνω στο κομοδίνο. Καθυστέρησε με αυτές τις πρωτότυπες πατέντες, θα αργήσει στην δουλειά. Ντύνεται με τα ρούχα του δικαστή πηγαίνοντας στο δικαστήριο. Ρίχνει μια ματιά στο σημειωματάριό της, στις υποθέσεις που θα δικάσει σήμερα.

emporas

βρέχει εξω πάλι , βρέχει πολύ τον τελευταίο καιρό και μου τη σπάει , μελαγχολώ πιο εύκολα (κι επίσης έχω χάσει και την ομπρέλα μου). τέλειωσε και το gay/lesbian film fest(εξ ου και η άνωθεν φώτο) πάνω που είχα συνηθίσει τη Βικτώρια και τη γύρω περιοχή , σκατά...έξω απ'τα νερά μου , ανασφαλής και δύσπιστος να γράφω ποστ που μάλλον δεν αφορούν κανένα , όπως αυτό και να ζητώ συγχώρεση απ'το τίποτα που κάθε μέρα θρέφει τις σκέψεις μου , αρχίζω και τον παίζω όλο και πιο συχνά , αρχίζω να φοβάμαι τους ανθρώπους όλο και πιο πολύ ... καβλώνω απανωτά κι ύστερα , μελαγχολία , σκέψεις και αυτοκίνητο του Π. στη μεσογείων με τραγουδάκια που ξυπνάνε τις αποθηκευμένες στο συμπαν μνήμες μου , έτσι δεν είχες πει πως είναι ;

το μυαλό μου ήταν μουδιασμένο ακόμα απ'το ξύπνημα όταν άκουσα απ'το ραδιόφωνο για τη σύλληψη του διευθυντή της helexpo για
"παράβαση του νόμου περί ασέμνων και προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους." προς στιγμήν νόμιζα πως ξύπνησα σε άλλη εποχή , τι προσβολή συμβόλων του κράτους και μαλακίες ; είναι δυνατόν να λογοκρίνεται η τέχνη κατα τέτοιο τρόπο και να διώκονται η δημιουργοί της εξαιτίας έλλειψης "σεμνότητας";;; το βίντεο πάντως απ'ότι άκουσα παρουσιάζει έναν άνδρα να αυνανίζεται υπο την υπόκρουση του εθνικού ύμνου ή κάτι παρόμοιο , παρακαλώ όποιος βρεί αυτό το βίντεο ας δώσει καποιο link , ακούγεται πολύ ενδιαφέρον..;-)
χμ,άκουσα και μια άλλη εκδοχή για το βίντεο , κάτι ότι έδειχνε μουνί υπο την υπόκρουση του εθνικού ύμνου , χμ με προβλημάτισε πολύ αυτό , τι είναι βαρύτερο τελικά ; κάποιος να τον παίζει ή ένα απλό μουνί ..; τι είναι πιο φυσικό και απελευθερωτικό ώστε να προσβάλλει περισσότερο κάτι τόσο κατασκευασμένο όπως η έννοια του έθνους και τα σύμβολά του ;

το βίαιο ξύπνημα

ναι ναι οκ , ξαναποστάρω , δεν κρατήθηκα ... οι φωτογραφίες των βασανισμένων ιρανών που έδειξε ο gay super hero, το pride στη Μόσχα , δεν κρατήθηκα ...είναι εικόνες που τουλάχιστον με θυμώνουν , με κάνουν να σκέφτομαι , με κάνουν να θέλω να μιλήσω ... δεν έχω καμιά όρεξη ούτε να το παίξω ευαίσθητος , ούτε ότι συμπάσχω , αυτό το αφήνω στις καλοντυμένες κυριούλες των φιλανθρωπικών γκαλά , ξέρω πως δεν μπορώ να κατανοήσω το μέγεθος του σωματικού και ψυχικού πόνου των ιρανών που βασανίστηκαν κατηγορούμενοι για ομοφυλοφιλία , ούτε το μέγεθος της ξεφτίλας που υπέστησαν όσες θαραλλέες ρωσίδες και ρώσοι οργάνωσαν το gay pride στη Μόσχα , μάζεψαν υπογραφές , κινητοποίησαν και στην τελική έφαγαν ξύλο , τους έριξαν αυγά και τους έχωσαν και στη φυλακή ... δεν μπορώ να κατανοήσω όσο κι αν θέλω τον πόνο του άλλου , περιοριζόμενος απο τα όρια του κόσμου μου , όρια που συχνά απειλούνται αλλα διασώζονται πάντα απο απλουστεύσεις-νόρμες , απο συνήθειες , όλα αυτά που επιστρατεύονται στον αγώνα περι πάρτης και που ίσως και να είναι και αναπόδραστη συνέπεια της άθλιας ύπαρξής μας στον άθλιο τούτο κόσμο ... είναι σημαντική όμως η επικοινωνία , το φορτίο που ίσως μπορέσουν να μεταφέρουν κάποιες τέτοιες εικόνες , που μπορεί να συνταράξουν λίγο έστω τα όρια των κόσμων μας και ν'ανοίξουν κανα παραθυράκι μέσα μας , να κάνουμε καμια κινησούλα , να σπάσουμε λίγο τη μαυρίλα ίσως ... λέμε τωρα

ο χρόνος έχει σπάσει και ο χώρος έχει μεγεθυνθεί , στην Αθήνα κάνει ζέστη και τα αγόρια είναι καυτά κάτω απ'τον καυτό ήλιο , ο αέρας ακόμη κι αυτός σε καβλώνει , μυρίζει άνοιξη κι έχει δυνατό ήλιο , υπάρχει ελπίδα στην ατμόσφαιρα έστω κι αν τίποτα μεγάλο δεν έχει αλλάξει , έστω κι αν τίποτε δεν έχει μείνει όρθιο στο μικρόκοσμό μου ... σταματάω τον άνγρυ ντίλντο απλά γιατί ο les_boi πέθανε κάπου στη σαλονίκη , όσοι λυπηθείτε και αρχίστε τις ψευτογκρίνιες απλά να θυμάστε ότι τα αγόρια θα συνεχίσουν να ερωτεύονται και τα κορίτσια θα συνεχίσουν να γαμιούνται , οι παντρεμένοι να συνεχίσουν να είναι ξενέρωτοι και ο ουρανός θα συνεχίσει να είναι προκλητικά μπλε , όσοι πάλι χαρείτε να πάτε να γαμηθείτε , χα !

Το ζητούμενο είναι το νοικοκυρεμένο , νοικοκυρεμένα πανεπιστήμια , νοικοκυρεμένες πόλεις , νοικοκυρεμένες ζωές , όχι αταξία , όχι εμπόδια , το ζητούμενο είναι η τάξη . Σκεφτόμουνα σήμερα πως γίνεται τα περισσότερα άτομα στο αμφιθέατρο να ψηφίζουν ό,τι πιο συστημικό υπάρχει , παρατάξεις της νδ , του πασόκ , του κκε , οι μισοί απ’αυτούς πήγαν συνειδητά στις κάλπες και διάλεξαν τη δαπ . Έβλεπα ένα παιδάκι που καμένο απ’το πολύ διάβασμα είχε το πατροπαράδοτο στυλάκι της συντήρησης , πουκάμισο , απαρχαιωμένα γυαλιά . τσάντα δικηγόρου μιλούσε χαριτολογώντας με κάτι μεγαλύτερους δαπίτες . Δεν είναι όμως όλοι τους έτσι , η συντήρηση πλέον έχει αλλάξει πρόσωπο , το υπάρχον σύστημα έχει μάθει καλά το παιχνίδι και ξέρει πως το προσωπείο παίζει μεγάλο ρόλο : σκισμένα τζιν , ολ σταράκια , το σύστημα έχει καταπιεί την όποια επανάσταση και τα σύμβολά της . Θυμάμαι ακόμα πόση εντύπωση μου είχε κάνει όταν είχα δει σε μια βιτρίνα all star με το σύμβολο της αναρχίας ζωγραφισμένο , έτοιμο , προς πώληση . Είναι έτοιμη και εύκολη η προπαγάνδα , το υπάρχον σύστημα δε νιώθει να απειλείται από τα σύμβολα και τις κραυγές στους δρόμους , τα συνθήματα στους τοίχους . Είναι η πραγματικότητα , είναι ο ρεαλισμός κι όλα τα’άλλα ουτοπία . Αυτή είναι η ζωή σου , αυτές οι επιλογές σου , δεν υπάρχει παραπέρα . Αυτό είναι το matrix , δεν υπάρχει διαφυγή . Η ζωή όμως είναι γεμάτη ενδεχόμενα , χρώματα , όμορφες εικόνες , αγκαλιές κι αισθήματα και όχι δεν είναι όλα προς κατανάλωση .Ένας και δύο και τρείς άλλοι κόσμοι είναι εφικτοί μην κολλάς . Αγανακτώ μ’ αυτά τα παιδιά , που αρνούνται να σκεφτούν λίγο , να ελπίσουν ,στην τελική να ζήσουν . Προσπαθούν να συντηρήσουν μια εκδοχή αυτού του κόσμου , για ποιο λόγο ; η ψήφος τους , ο τρόπος σκέψης τους μου μυρίζουν φτηνό βόλεμα και φόβο , αυτό .

Η σιωπή , όταν τα λόγια είναι αδιάφορα για τους πολλούς , επιβάλλεται ; ή μήπως η αδιαφορία για τους πολλούς επιβάλλει τις λέξεις , τους ήχους , τα γαμοαισθήματα ;

Θα μακρύνω τα νύχια μου

και θα διηγούμαι ηλίθιες ιστορίες

μέχρι να βυθιστώ απόλυτα στη σκέψη σου

σ’αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως Ν.

ακόμα

κι όταν οι σκέψεις ξεχειλίζουν απ'το κεφάλι μου

απλά κλείνω τα μάτια και θυμάμαι

Αγαπητό μου 0

Οι ιστορίες που θα σου γραφα είναι ιστορίες θολές κι απατηλές , βρέθηκα μόνος σ’αυτό το δρόμο βλέπεις κι οι επιλογές μου λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα , το παιδικό μου παραμύθι παλεύω να μεταπλάσω σ’επιστημονικό βιβλίο , δεν τα καταφέρνω , οι συγκρούσεις μέσα μου πληθαίνουν κι ο αέρας δεν είναι ποτέ αρκετός , ούτε ο ήλιος , ούτε το σκοτάδι , είναι σου λέω ανεπαρκή όλα , τα ρουθούνια μου , οι πόροι του δέρματος μου έχουν σταματήσει πια να προσμένουν , μόνο το κομμάτι εκείνο της καρδιάς μου ακόμα ψάχνει , τι ψάχνει ; είναι φορές που εύχομαι να μην έψαχνε τίποτε , έτσι δεν θα χα επιθυμίες και δεν θα αποζητούσα να φύγω , είναι φορές που θέλω τα όνειρα μου να τα κάψω , πανηγυρικά , να μη με κυνηγάνε άλλο και να πλαγιάσω πλάι σε κάποιον αγαπημένο , για άλλη μια φορά βρέθηκα να ψελλίζω «κάποιον» , βλέπεις ; γι’αυτό σου λέω , είναι μεγάλη η ανάγκη να φύγω …

τα πρεζάκια στην ομόνοια μου προκαλούν κατάθλιψη και πολλά νεύρα , νιώθω χάλια κι ένοχος κι απ'όλα , έφτασα στα όρια να διαπληκτιστώ με έναν , φοβόμουνα . ύστερα τον φαντάστηκα να φεύγει να κλέβει κάποιον , δεν ξέρω τι σκατά , πάντως να βρεί τα κωλοχρήματα να βρεί δόση να νιώσει ευτυχισμένος , έστω για λίγο , θα λυτρωθεί , θα ταξιδέψει ... κι ας ξεψυχήσει κάποια μέρα στην πλατεία αβοηθητος , θα νιώσει για λίγο χαρά... γεμίζω οργή γαμώτο γι’αυτούς τους ανθρώπους , θυμώνω για την αδιάφορη κίνηση γύρω απ'την πλατεία , για την αδιαφορία , για όλους και για όλα , ξέρω δεν είναι εύκολο να νοιαστείς για τον άλλο , αλλά λίγο έστω ..; μένουμε κλεισμένοι στις κανονικότητες μας , στα κλουβάκια μας , ζούμε αφορίζοντας , δεν είμαι αυτό άρα είμαι αυτό, σκατά ! όλη την ίδια μοίρα έχουμε , όλοι πρεζάκια είμαστε , όλοι μετανάστες , όλοι όλα είμαστε … δυνάμει , κανείς δεν το καταλαβαίνει ... χάνεται το νόημα , χάνεται κι ελπίδα
αυριο δεν θα κατέβω στην πορεία για τους απολιθωμένους αγώνες του ΠΑΜΕ για την αγροτιά και την εργατιά (μη χέσω!)… αύριο θα κατέβω για τα πρεζάκια και το περιθώριο αυτής τη πόλης γιατί η εκμετάλλευση απ’το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό δεν είναι θεωρητική συζήτηση , είναι η πλατεία ομονοίας τα ξημερώματα

Ξημερώνει και μένω να υπολογίζω το ρυθμό της αναπνοής μου , πιο γρήγορος –γελάω , τρέχω , παίζω – πιο αργός - μπουκώνομαι με βρώμικο καπνό και βήχω , φοβάμαι μάλλον , όταν συνειδητοποιώ κι αισθάνομαι … παραπατάω στο Γκάζι , φωνάζω , κοιτάζω τον ουρανό , βυθίζομαι και χάνομαι , η αθόρυβη βουβή μου θλίψη , η αστική θλίψη που φλερτάρει στον ορίζοντα με τις αναμνήσεις μου ,στην κλασική πλέον ξενυχτισμένη τελευταία θέση στο λεωφορείο να γράφω μαλακίες για το μπλόγκ , σκέφτομαι , κομματιάζομαι , λυπάμαι , φοβάμαι , αισθάνομαι στην τελική κι αυτό είναι πολύ περισσότερο σημαντικό απ’ότι το παρουσιάζουν , είναι το πιο σημαντικό νομίζω , ειδικά όταν ξημερώνει κυριακή στο απρόσωπο κέντρο κι ο φόβος για το παρελθόν γίνεται μεγαλύτερος απ’αυτόν για το μέλλον

είχα μείνει αφηρημένος να παρατηρώ τους άνδρες και τα αγόρια του μαγκαζέ , πως συζητούσαν , λίγες αγκαλιές , λίγα φιλιά , ήταν όμορφοι , στο τραπέζι έλεγαν για μια ψυχολόγο που έχει αναλάβει σεμινάρια σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε γονείς και παρουσιάζει την ομοφυλοφιλία ως ψυχική διαταραχή ... περιέργως δεν είχα θυμώσει , όλο αυτό ήταν τόσο αναμενόμενο , έμεινα να κοιτάζω πάλι μες στο μαγαζί , θυμήθηκα μια συζήτηση στη ΛΟΑ που είχε διατυπωθεί ο προβληματισμός : αν ποτε εισαχθεί η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία , ποιος σκατά θα διδάσκει ; οι αναλφάβητοι καθηγητές του δημοσίου ; ο Π. έλεγε ότι η μάνα του που παρακολούθησε αυτό το σεμινάριο τα πήρε με τη συγκεκριμένη ψυχολόγο , η μάνα του ξέρει ότι είναι γκέι και θυμώνει με την ομοφοβία , ουάου σκέφτηκα κι εκείνο το παιδί που φεύγει αγκαλιά με τον άλλον τι ωραίο κώλο που έχει ..! και τι ωραία που δεν τους νοιάζει και αγκαλιάζονται μες στο δρόμο κι ας λέει ότι θέλει η κάθε βλαμμένη ...Γυρνώντας σπίτι πριν κοιμηθώ διάβασα το edito της Athens voice , χάρηκα που βρήκα κάτι που να περιγράφει τόσο καλά τη νοοτροπία που έχω φάει στη μάπα τόσα χρόνια σ’αυτή την κωλοχώρα , απ’την άλλη δεν ήταν και πολύ ευχάριστη όλη αυτή η επιβεβαίωση της αρνητίλας που μου βγάζει η Ελλάδα , όταν ξάπλωσα σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει και κάποιο ιδανικό μέρος να πάω κι ότι η Αθήνα τουλάχιστον αντέχεται για κάποια χρόνια ακόμα , σκέφτηκα την Πολωνία και τα φασιστικά μέτρα που προωθούνται ή τη Γαλλία που ετοιμάζεται να εκλέξει το Σαρκοζί κι ύστερα που έκλεισα τα μάτια μου πάλι αυτούς τους δύο αγκαλιασμένους σκέφτηκα , τι όμορφοι κι ευτυχισμένοι που ήταν σ’ένα κόσμο τόσο μα τόσο σκατά …

κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει αυτές τις μέρες , χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω ή να το αποδώσω στο χρώμα ή τον ήχο των ημερών μου , νιώθω τον κόσμο μου να καταρρέει και να ανασυντίθεται κάθε δευτερόλεπτο μέσα στα μάτια του ή στο πρόσωπο μου , που βιαστικά καθρεφτίζεται στις βιαστικές επιφάνειες των δρόμων και στα περαστικά πρόσωπα , που συνέχεια ψάχνει να κατακερματιστεί ολοκληρωτικά μην αφηνοντάς με να κάνω τίποτα , μόνος θεατής να στέκομαι στην αυτοκαταστροφή μου , όπως χτυπούν οι ράγες και οι σκέψεις μου εξατμίζονται στον μαύρο τοίχο του μετρό , όπως εκείνο το ζευγάρι αγκαλιάζεται σφιχτά δίπλα μου ενώ εγώ μένω να τον κοιτάζω απέναντι χαμένο στο πλήθος , χαμένος στο πλήθος , να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνος μου , άηχος , άοσμος , βουβός

"Αν και είστε άντρας οι άλλοι γελάνε μαζί σας και σας φωνάζουν αδερφή ; "

(ακούστηκε στην εκπομπή "Όσα λένε οι μαλάκες-εεε σόρρυ οι άντρες καλέ μπερδεύτηκα- μεταξύ τους" σε βιντεάκι για τους άντρες που φοβούνται) no comment

being a fag...certainly not a fad

Η γλώσσα τους υιοθετείται ακαριαία απο όλους (σκεφτείτε πόσα "μωρή", πόσα "καλέ" κ.τ.λ. ακούγονται σ΄ένα μέσο σίριαλ) , ενώ τα gay club έχουν καταργηθεί απλούστατα διότι όλα τα clubs πλέον είναι gay . Και επιπλέον , ως μειονότητα , βρίσκονται στο απυρόβλητο , αφού κανείς δεν τολμάει να τους αμφισβητήσει χωρίς να εισπράξει τη ρετσινιά του ρατσιστή . Μόνο που το να μη μπορείς να κρίνεις κάποιον επειδή αν το κάνεις είναι σα να επιτίθεσαι σε όλη την ομάδα του , είναι ο μεγαλύτερος ρατσισμός απ'όλους .

Νίκος Ζαχαριάδης

κοίτα ρε πούστη μου που έχω γίνει μόδα και δεν το έχω καταλάβει ! τι λές μωρή ;
πραγματικά ο κύριος Ζαχαριάδης αφιέρωσε πολύ σκέψη στο να γράψει ένα τέτοιο άρθρο ; με τίτλο "Μήπως τελικά οι gay είναι απ'τις πλέον προνομιούχες ομάδες πλυθησμού ;" (θα μου πείτε για να γράφει για το "ΘΕΜΑ" σίγουρα όχι άλλα λέμε τώρα) , βαριόμουνα να γράψω όλο το άρθρο , όλο φοβικές μπούρδες έγραφε άλλωστε , αλλά απομόνωσα ένα χαρακτηριστικό κομμάτι ...
είμαστε λοιπόν για τον εν λόγω (προχώ ετερό καπιταλό μη-χεσώ) κύριο μόδα ...
αλήθεια ε; για να πάει λίγο στην επαρχία ο κύριος να φιλήσει έναν άλλο κύριο να δεί για πότε θα την ετοιμάσουν την πυρά (ή αν βαριέται και πιο κοντά μπορεί να πάει , τόσες "λαικές γειτονιές" έχει η Αθήνα) , για να ζήσει για μια μόνο μέρα τη ζωή ενός μέσου γκει ή μιας λεσβίας(ή μήπως αυτές δεν έχουν ζωή πέρα απ'τις τσόντες;) να δεί τη γλύκα , τι ωραία μοδάτος που θα νιώθει , τι εγκάρδια αποδοχή θα απολαύσει , προνομιούχος σου λέει , γίνε πούστης και θα σ'έχουν βασιλιά !
στον κόσμο πάλι που εγώ ζω μόδα είναι να να έχεις λεφτά (καταπιέζοντας τους άλλους εννοείται αλλιώς χάνεται η αξία τους) , να φοράς ακριβά ρούχα , να κυκλοφορείς με ακριβά αμάξια , να αγοράζεις απο τα λαμπερά μαγαζιά που φυλλάδες σα το ΘΕΜΑ διαφημίζουν στις μισές σελίδες τους , να βλέπεις τις γυναίκες σαν αντικείμενα και να πηδάς "Ρωσίδες" , να μη σκέφτεσαι , να μην παίρνεις θέση , να μην εκδηλώνεσαι , να μην κουράζεσαι κι αν κουράζεσαι να το βουλώνεις , να είσαι απολιτίκ , να αδιαφορείς , να καταναλώνεις . να καταναλώνεις και να καταναλώνεις .

στον κόσμο που εγώ ζώ το να είσαι πούστης ΔΕΝ είναι μόδα !
θα μου πείτε ο άνθρωπος μια "Μαρία-άσχημη" θα χει δεί σ'όλη τη ζωή του και τον έβαλαν να γράψει και στήλη , σε μια εφημερίδα τέτοιας κυκλοφορίας όμως δεν γουστάρω να διαβάζω τέτοιες μπούρδες , δεν το ανέχομαι ! γιατί ναι κύριε είστε ρατσιστής και μην ανησυχείτε η "ρετσινιά' που παίρνετε γι'αυτό είναι ασήμαντη μπροστά στη "ρετσινιά" τη δικιά μου επειδή απλά γουστάρω άντρες ...

φόρτωσα βραδιάτικα κι είχα σκοπό να γράψω εκτενέστερα για τα μπλάκ άουτ μου , για τη winston week που πέρασα καπνίζοντας ένα 25αρι την ημέρα ασταμάτητα , για την κοπελιά απεναντί μου στο λεωφορείο που είχε βυθίσει το πρόσωπο της στην παλάμη της σε στάση απόγνωσης(;) , για τις εικόνες που μου δίνουν οι άνθρωποι και τα κτίρια στην Αθήνα , για τα γενικότερα psycho σκηνικά που πέρασα και τη γκομενοφάση που ελπίζω να μου κάτσει το σαβ/κο ...
αλλά δε βαριέσαι όταν κάθεσαι μπροστά απ'την οθόνη σου φεύγει η μισή έμπνευση ...

Είναι δύσκολες οι διαδρομές κι αν χαθείς γάμησε τα … και χάθηκα και τα γάμησα και με γάμησαν . Είναι πολύ ωραίες αυτές οι μέρες στην Αθήνα , γεμάτες φώς και άνοιξη και το συναισθηματικό μου μπλακ άουτ δεν το χωράει όλο αυτό ,δεν βάζω όριο γαμώτο αυτό είναι το πρόβλημα

η επικοινωνία με τους γύρω δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα , παντού και πάντα υπάρχουν φόρμες συγκεκριμένης συμπεριφοράς , η επικοινωνία είναι σε ορισμένες περιπτώσεις σχεδόν ανύπαρκτη ... έχω την εντύπωση πως όλοι είμαστε στον κόσμο μας ... επιστρέφοντας για λίγες μέρες στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα νιώθω κάποιες στιγμές εξωγήινος , νιώθω πως ελάχιστα μπορώ πλέον να προσεγγίσω ορισμένα άτομα , απέχει τόσο πολύ η δική μου αντίληψη του κόσμου απο των άλλων που τρομάζω κάποιες φορές ... είναι δυνατόν να κλείνεται κανείς τόσο πολύ στον κόσμο του ; και πως γεφυρώνονται τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους κόσμοι ; είμαστε καταδικασμένοι να φτιάχνουμε τα δικά μας γκέτο με ανθρώπους που έχουν παρόμοιες με μας απόψεις και να αποκλείουμε όλους τους άλλους ; και τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο όταν "όλοι οι άλλοι" είναι η συντριπτική πλειονότητα ;

Η μεγάλη παρασκευή σήμερα και η μεγάλη παρασκευή πέρσι , ανακύκλωση . Οι μέρες έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται . Ξύπνημα αργά , βόλτα και σπίτι όπου οι γονείς μου είναι έτοιμοι για την εκκλησία . Από την τηλεόραση ακούγονται πεταχτά κάτι ύμνοι . Το ίδιο άρωμα της μαμάς , οι ίδιες ετοιμασίες , οι ίδιες κουβέντες . Φεύγουν και μένω μόνος μου σπίτι . Βαριεστημένα τρώω κουλουράκια και μένω να κοιτάζω την οθόνη . Δεν έπρεπε να είμαι εδώ . Τουλάχιστον έχει ησυχία . Τουλάχιστον δεν έχει πανελλήνιες και δεν πέφτει αναπάντητη απ'τον Ν. Δεν θα τα φτιάξει με τον Π. , χώρισαν . Ένας χρόνος έχει περάσει κι εξακολουθώ να είμαι κάτι που έχω ξεχάσει .

είμαστε μειονότητα και ποιοι ακριβώς είμαστε "εμείς" ;
Είδα χθές τον Kinsey και μου δημιουργήθηκαν πολλές σκέψεις . Βασικά είδα ότι το να μιλάει κανείς ανοιχτά για το σεξ και γενικότερα για τη σεξουαλικότητα εξακολουθεί (αν και σε κάπως μικρότερο βαθμό) να ενοχλεί , όσο ενοχλούσε πριν 40 και βάλε χρόνια . Οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να μιλήσουν για το σεξ σε ουσιαστικό επίπεδο , απενοχοποιημένα , ενώ ακόμη προτάσσουν ηλιθιωδώς συστήματα ψευδοηθικής . Η άγνοια βασιλεύει , για το σώμα μας και την ψυχή μας . Η ταινία αυτή επιβεβαίωσε τη θεωρία που είχα αρχίσει να εμπεδώνω στο μυαλό μου απο κάποιες πρόσφατες εμπειρίες μου : η σεξουαλικότητα είναι η πηγή του είναι μας , απο εκεί ξεκινάνε κι εκεί τελειώνουν όλα . Η πορεία προς την ανακάλυψη της σεξουαλικότητας είναι πορεία προς την αυτογνωσία . Η άγνοια για κάτι τόσο βασικό είναι καταστροφική για το άτομο . Επιβεβαίωσε επίσης τις αντιλήψεις που είχα σχηματίσει έχοντας διαβάσει λίγο έστω queer theory , η σεξουαλικότητα μπορεί να πάρει άπειρες μορφές και εκφράσεις , είναι τόσες οι μορφές σεξουαλικότητας όσοι είναι και οι άνθρωποι . Κι όμως οπως έλεγε ο ίδιος ο Kinsey απ'όλο αυτό το σύνολο των κοινωνικών πρακτικών μόνο ένα μικρό κομμάτι είναι δεκτό απ'την κοινωνία ως το "κανονικό" . Δεν μπορούμε φυσικά να πούμε σήμερα πως η ίδια αντίληψη περι κανονικότητας παραμένει ίδια απο τα χρόνια του Kinsey . Ο γάμος έχει κάπως χάσει την αξία του . Αυτό δεν σημαίνει όμως πως οι ετεροσεξιστικές νόρμες δεν επιβάλλονται ακόμη . Το πεδίο είναι ακόμα πολύ περιορισμένο .
Και για να μην πολυλογώ έρχομαι στο βασικό μου προβληματισμό .
Η επιστημονική έρευνα του Κinsey σήκωσε θύελλα αντιδράσεων γιατί μίλησε απενοχοποιημένα γενικώς . Μίλησε για όλες τις σεξουαλικές πρακτικές με τρόπο αντικειμενικό και χωρίς ηθικούς μανδύες . Δεν ήταν μόνο οι αναφορές του στην ομοφυλοφιλία που ενόχλησαν αλλά και οι αναφορές για τις ετεροφυλοφιλικές σεξουαλικές πρακτικές . Ο λόγος ουσιαστικά για τις μη νόμιμες-μη κανονικές πρακτικές είναι που ενόχλησε , λόγος που ερχόταν σε σύγκρουση με τη συμβατή σεξουαλικότητα . Οι μη νόμιμες αυτές πρακτικές λοιπόν εφαρμόζονται (στα κρυφά) απο την πλειόνοτητα των ανθρώπων . Μια απ'αυτές τις πρακτικές είναι και η ομοφυλοφιλία . Και σκέφτομαι λοιπόν εγώ έχοντας αυτά τα δεδομένα : μια γυναίκα που της αρέσει να έχει ενεργητικό ρόλο μ'έναν άνδρα σύντροφο εντάσσεται στα πλαίσια της σεξουαλικής "νομιμότητας" ; Είναι μια τέτοια γυναίκα στρειτ ; ή είναι γκει ; η μήπως δεν είναι τίποτα απο τα δυο ; και τότε τι είναι ;
Είναι αρκετός ένας διαχωρισμός στρειτ-γκέι , με τους μεν να είναι πλειονότητα και τους δε να είναι (παρεκκλίνουσα) μειονότητα ; Ή μήπως είναι εξαιρετικά απλουστευτικός και παγιδευτικός επικεντρώνοντας μόνο σε μια σεξουαλική πρακτική ; Είναι στόχος μας μόνο να χωρέσουμε την ομοφυλοφιλία στη συμβατή σεξουαλικότητα; ή μήπως είναι προτιμότερο να ανατρέψουμε ολοκληρωτικά τη συμβατή σεξουαλικότητα , νομιμοποιώντας κάθε συνεναιτική και ελεύθερη σεξουαλική πράξη ;
Η απελευθέρωση της σεξουαλικότας θα σημάνει γενική απελευθέρωση και αποδέσμευση για το άτομο . Δεν είναι τυχαίο ότι οι κοινότητες ομοφυλόφιλων είναι παντού και πάντα πιο προοδευτικές και ανοιχτές στο νέο , πιο κοντά στην πνευματική καλλιέργεια , δεν είναι θέμα "γονιδιακής υπερόχης" , έιναι απλά άνθρωποι που είδαν κατάματα το ποιοι είναι και το αποδέχτηκαν . Η μάχη για την απελευθέρωση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας απο οποιαδήποτε εξουσία είναι μάχη για την απελευθέρωση του ανθρώπου . Και μας αφορά όλους .

Αυτόχειρας, κρατούμενος, ετών 15

και γράφονται πόστ , που το παίζουμε όλοι ευαίσθητοι , γράφονται μόνο πόστ όμως ,ελάχιστες αναφορές στον τύπο , ελάχιστα άρθρα ή ρεπορτάζ να το παίζουμε ευαίσθητοι , κρίμα χάνεται κι ελπίδα κάποτε να γίνουμε κι ευαίσθητοι . γιατί ήταν πολωνάκι , ήταν ξένος , δεν μας νοιάζει τι έπαθε ένα ακόμη πρεζάκι στις φυλακές ... δεν μας νοιάζει , το βράδυ θα δούμε πάλι τηλεόραση , οι άνθρωποι θα γελάνε σε λαμπερά πλατό και όλα τα προβληματά τους θα τα χουν λυμένα , τα πολωνάκια δεν θα υπάρχουν εκεί κι έτσι κι αν πεθάνουν δεν θα το καταλάβουμε ... fuck
καλή σταύρωση

τα χέρια μου κολλάνε και τα μάτια μου τρεμοσβήνουν με αστείρευτη σαστιμάρα , οι οθόνες τρέχουν μπροστά μου και η ενηλικίωση προσγειώνεται απότομα στο εύθραστο ποτέ μου , ο ουρανός συνεχίζει να είναι κόκκινος

δε θα μου βγεί είμαι σίγουρος , δεν μου βγαίνουν αυτά τα πόστ ... αλλά αρκετά την ανέλυσα την τσόντα και περνάω στην αγάπη γιατί όλα είναι όμορφα όταν είναι επιφανειακά , όλα , μην κοιτάξεις μόνο ότι επιπλέουν , θα σε φοβηθούν αλλά εσυ θα φοβηθείς ακόμη περισσότερο .
Το μυστικό είναι να μη το σκέφτεσαι , ξυπνας το πρωί και αρχίζει ο προγραμματισμός , παίρνεις το λεωφρείο και μιλάς στις τυχαίες παρέες σου , βάζεις ακουστικά-μουσική και θόρυβο-τυχαίες σκέψεις και φύγαμε . Στο κέντρο γεμίζεις εικόνα και κάνεις τσιγάρο , μελαγχολικά , παίρνεις εικόνα , δίνεις εικόνα , γίνεσαι εικόνα . Αν βρείς τους φίλους σου ανταλλάσσεις μελαγχολικές ματιές αυτό ειναι όλο . Τυχαίες συζητήσεις και ένα δευτερόλεπτο αξιοσημείωτα ξεχωριστο για να χεις να σχολιάζεις . Μετά βαριέσαι και σκέφτεσαι τις προάλλες που έκανες ανώνυμο σεξ με έναν ανώνυμο κάτοικο ανώνυμης πόλης και χαίρεσαι . Και το βράδυ όταν όλα σκοτεινιάζουν στο δωμάτιο μελαγχολείς γιατι δεν είχες την ευκαιρία να τον αγαπήσεις , γιατί κόλλησες στην τσόντα και σου φυγε η αγάπη μα που στο διάλο είναι ; Κι ύστερα απλά κοιτάζεις το άδειο βλέμμα μιας κοπέλας στα σκαλάκια στην ομόνοια και νιώθεις το μπλακ άουτ που απο καιρό ερχόταν και φοβάσαι - κοιτάζεις αλλού -κι έξω ξημερώνει , το μυστικό είναι να μη το σκέφτεσαι ...



Μεθύστε
Σαρλ Μπωντλαίρ

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν:
-Είναι η ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.

Για να απαντήσω στα προηγούμενα comments είπα να γράψω καλύτερα ποστ για να θίξω κι ένα άλλο ζήτημα , αυτό της προκλητικότητας και κατά πόσο αυτή είναι απαραίτητη . Κατ’αρχάς επειδή ακούστηκαν διάφορα για την αφίσα θέλω να πω και τη δική μου άποψη , χωρις να μπορω να την ερμηνεύσω απόλυτα αφου δεν την έφτιαξα εγώ . Η αφίσα ούτε λέει ότι η ετεροφυλοφιλία είναι «απόρροια του καπιταλισμού» , ούτε είναι αερολογία . Προβάλλει ανοιχτά , στο δρόμο , ένα κομμάτι της κουαρ θεωρίας και κάτι τέτοιο είναι απλά ασυνήθιστο κι όπως είπα ξεφεύγει από τα πλαίσια της κανονικότητας , πράγμα που όπως φάνηκε μπορεί να γίνει ενοχλητικό για πολλούς από μας . Λέει λοιπον ,νομίζω, η αφίσα κάτι πολύ απλό , ότι το άτομο με την ένταξη του στην κοινωνία καλείται να είναι ετεροφυλόφιλο . Πολλά άτομα όμως (βλ. αδερφές , λεσβίες ,τρανς) έχουν μια άλλη προδιάθεση σεξουαλική που δεν συμβιβάζεται με τα καλέσματα της κοινωνίας . Πολλά απ’αυτά τα άτομα πηγαίνοντας κόντρα στα καλέσματα τις κοινωνίας επιλέγουν να ακολουθήσουν την φυσική τους προδιάθεση και επιλέγουν την ομοφυλοφιλία , υπ’αυτή την έννοια υπάρχει η λεγόμενη «σεξουαλική επιλογή» . Άλλα πάλι άτομα είτε ακολουθώντας είτε πηγαίνοντας κόντρα στη φύση τους δεν επιλέγουν να γίνουν ετεροφυλόφιλοι, αλλά εξαναγκάζονται σε αυτό. Δεν υπάρχει επιλογή , η σεξουαλικότητα πρέπει να κατευθύνεται προς άτομα μόνο του άλλου φύλου και αυστηρά και μόνο για αναπαραγωγή και για δημιουργία οικογένειας . Αυτά για το πρώτο σκέλος .

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος η ετεροφυλοφιλία ως κυρίαρχη σεξουαλικότητα αποτελεί «σύστημα κοινωνικών προνομίων και καταναγκασμού» από την άποψη ότι τα ετεροφυλόφιλα άτομα είναι αυτά που κατά κανόνα αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας , απολαμβάνουν την αποδοχή της κοινωνίας , ευημερούν οικονομικά , με λίγα λόγια κυριαρχούν έναντι των άλλων σε όλους τους τομείς . Και ουσιαστικά ουδεμία σχέση έχουν οι τομείς αυτοί με το τι κάνουν στα κρεβάτια τους . Από την άλλη η ετεροφυλοφιλία ως πηγη κοινωνικής δύναμης πρέπει να είναι όπως είπα και πριν εντος ορισμένων ορίων και οπωσδήποτε αφανής . Αποτελεί ζήτημα του προσωπικου χώρου , δεν είναι κάτι φανερό κι έτσι γίνεται κάτι αυτονόητο και ταυτίζεται με το κανονικό . Σχετικά με την «ηγεμονία της ετεροφυλοφιλίας» ενδιαφέρον ιδιαίτερα είναι το σχετικό άρθρο στην προηγούμενη uncovered city .

Τέλος μια σημαντική παράλειψη ήταν ότι στην κορυφή της αφίσας έγραφε «ζώντας τη “straight” κυριαρχία» . Το αφισάκι δηλαδή κατά τη γνώμη μου δεν καταδίκαζε την ετεροφυλοφιλία ως σεξουαλικότητα , καταδίκαζε την κυριαρχία της μες στην κοινωνία εις βάρος των άλλων σεξουαλικοτήτων , καταδίκαζε μια μονόχρωμη σεξουαλικά κοινωνία . Αυτά πιστεύω εγώ . Απλές σκέψεις . Και να πω ότι οι απόψεις μου είναι μόνο δικές μου και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να τις ασπάζεται ούτε καν να τις διαβάζει , γράφω ότι μου κατέβει γιατι έτσι γουστάρω. Τελεία και παύλα .

Τώρα σχετικά με το κατά πόσο «βοηθάει» ή όχι η πρόκληση , θεωρώ πως μέσα από ριζοσπαστικές δράσεις έρχονται οι μεγάλες αλλαγές και η πρόκληση μπορει να αποτελέσει αφορμή για σκέψη και προβληματισμό . Αλλωστε είναι δύσκολο να ορίσουμε τι αποτελεί πρόκληση . Η ιδια μας η ύπαρξη αποτελεί ακόμα πρόκληση , όταν εκφράζεται ανοιχτά . Οι ιδέες μας αποτελούν πρόκληση . Αυτό σημαίνει πως πρέπει να κρυβόμαστε ; Είμαι υπερ των «ακραίων» δράσεων γενικά όταν υπηρετείται κάποιος σκοπός . Και το ξεσκέπασμα επωνύμων και η προβολή του κουαρ θήορι στους τοίχους είναι πρόκληση και είναι θετικές δράσεις . Δεν ξέρω αν το τελευταίο αυτό βοηθάει στους «γάμους» και τα επίσημα αιτήματα του κινήματος πάντως σίγουρα καταδεικνύει την αδικία και την ανισότητα , απλά και απροκάλυπτα . Επίσης δεν κατηγόρησα ποτε τον κ .Βαλλιανάτο ούτε και κανένα άλλο εκπρόσωπο , απλά τόνισα μια υποκριτική κατ’εμε στάση από μέρους τέτοιων ατόμων . Με το γλείψιμο κανείς δεν προχωράει . Όπως λέει και η φίλη μου η queerdom στο μπλόγκ της : δεν είμαστε γκει , είμαστε έξω φρενών ! Είμαστε;

"η ετεροφυλοφιλία δεν είναι ούτε φυσική ούτε ελεύθερη επιλογή , είναι σύστημα κοινωνικών προνομίων και καταναγκαμού" μ 'αυτη την αφίσα έκαναν πάλι αισθητή την παρουσία τους οι homorebels σε Εξάρχεια , Γκάζι και δεν ξέρω κι εγώ που αλλού , ενώ με προκύρηξη τους σε τοίχο στο Γκάζι επιτίθενται στην ομοκανονικότητα των γκαζομάγαζων που επιβάλλεται από στρέιτ κοινωνία και κεφάλαιο . Οι αμήχανες αντιδράσεις των περαστικών είναι φυσικά όλα τα λεφτά , ειδικά όταν αυτοί είναι γκει . «Πολύ στρειτ στόρυ την έχουν δει» άκουσα να λέει ένας πριν μπει στο ασφαλές του πουστράδικο . Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το αφισάκι είναι προβοκατόρικο όμως δεν το θεωρώ καθόλου υπερβολικό ή ανόητο . Είναι απλά ένα αφισάκι «έξω απ’το κανονικό» , γιατι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αφίσες αναρχικών , κνιτών και γενικά πολιτικών οργανώσεων , όμως αφίσες από πούστηδες και λεσβίες με τέτοιο θράσος (!) , αυτό είναι πρωτάκουστο . Ε λοιπόν κάθε δράση κύριοι έχει και αντίδραση κι αν θέλετε να μιλήσουμε για σεξουαλικότητα , η δικιά σας είναι κοινωνικά διαμορφωμένη και αποτελεί μέσο επιβολής και εξουσίας . Είμαι σίγουρος πως αν μια Τατιάνα οσμιζόταν το αφισάκι και γινόταν θέμα(αλλά που να πατήσει Εξάρχεια η γυναίκα της πέφτει πολύ νότια μάλλον , άσε που ζωντανή δεν θα βγεί εύκολα) , οι γκει ακτιβιστές , οι κουστουμάτοι τύπου Βαλλιανάτου θα έβγαιναν και θα καταδίκαζαν το αφισάκι ή θα έλεγαν ότι δεν τους εκφράζει τεσπα , γιατι είπαμε η κοινότητα η επίσημη δείχνει σοβαρό προφίλ , politically correct που λενε και τα αμερικανάκια , εγω πάλι που όλα αυτά τα σοβαροφανή μου προκαλούν ανελέητο χασμουρητό, γουστάρω homorebels και ευτυχώς που υπάρχουν,κάθε σύνθημα τους στον τοίχο μου φτιάχνει τη μέρα , keep up the good work guys !

where's the outrage?!

"You may say you don't hate us, but the people you vote for do, so what's the difference? Our own country's democratic process declares us to be unequal. Which means, in a democracy, that our enemy is you. You treat us like crumbs. You hate us. And sadly, we let you."

Ο Λάρρυ Κράμερ , ηλικιωμένος ακτιβιστής στις Η.Π.Α. ξεσπαθώνει στις τελευταίες του ομιλίες και συνεντεύξεις . Τα πράγματα δεν πάνε καλά . Το μίσος επιμένει . Η πολιτεία θρέφει το μίσος εναντίον των ομοφυλοφίλων κι αυτοί δεν κάνουν τίποτα γι’αυτό . Όταν βλέπει τόσο μαύρα τα πράγματα ένας νέος είναι επειδή δεν έχει ζήσει τις παλιότερες (χειρότερες) εποχές (κλασικό κλισέ ότι οι νέες γενιές είναι πιο ακομπλεξάριστες) . Όταν όμως ένας πεπειραμένος ακτιβιστής του χώρου μιλάει έτσι , ο λόγος του έχει άλλη βαρύτητα . Ας δούμε τι μας λέει όμως ο Κράμερ . Η ομοφοβία υπάρχει και υπάρχει παντού . Στην πολιτική , στη «δικαιοσύνη» , στην κοινωνία . Ακόμα κι αν η γκει κουλτούρα έχει λιγότερο ή περισσότερο ενταχτεί στον politically correct κόσμο μας , το μίσος συνεχίζει να υπάρχει έντονο ενάντια στους κούηαρς . Στον αναπτυγμένο κόσμο στις περισσοτερες χώρες ισονομία δεν υπαρχει , αντίθετα οι πολιτικοί νομιμοποιούνται να προβαίνουν σε ρατσιστικές δηλώσεις ανενόχλητοι . Στον δε τρίτο κόσμο η ομοφυλοφιλία θεωρείται ποινικό αδίκημα . Πόσα βήματα μπροστά έχει κάνει το γκέι κίνημα ; Που έχει φτάσει ;

Η γνώμη μου είναι ότι η κατάσταση όντως δεν παέι μπροστά . Και αυτό δεν αφορά μόνο τους κουήαρζ αλλά γενικά . Ζούμε σε μια εποχή όπου η απολιτική σκέψη θριαμβεύει , εποχή βολέματος και αδιαφορίας . Η λέξη «επανάσταση» έχει χάσει το νόημα της . Κάποιοι γκέι βολεύτηκαν σ’αυτή την κατάσταση (βλ. γκει δεξιοι προηγούμενου πόστ) η κοινωνία δεν μας έχει αποδεχτεί , υπάρχει μόνο μια σχετική ανοχή , η οποια πηγάζει από τη γενικότερη αδιαφορία . Τα πράγματα , χωρις να έχω εντρυφήσει στα οικονομικά , δείχνουν σκούρα στον οικονομικο τομέα , το καπιταλιστικό σύστημα παγκοσμίως φθίνει και γίνεται πιο άγριο , πιο εκμεταλλευτικό . Σε εποχές οικονομικής κρίσης , η ανοχή χάνεται και η κανονικότηα (γάμοι , εκκλησίες και στρατόπεδα έχουν την τιμητική τους) αποθεώνεται .Τα σημαδια είναι ήδη ορατά . Το βόλεμα δεν είναι λύση . Τα λόγια δεν είναι λύση . Υπάρχουν άπειρα γκει μπλογκς και σαιτς , άπειρες οργανώσεις . Δεν υπάρχει όμως οργανωμένη δράση . Σε χώρες σαν την Ελλάδα η δράση είναι ανύπαρκτη . Είναι απαραίτητο όλοι να δράσουμε και δεν το παίζω έξυπνος , είναι πολλά ν’αντιπαλέψουμε , όμως όπως είχα διαβάσει σ’ένα edito της Athens voice «είναι οι πράξεις μας που καθορίζουν αυτό που είμαστε κι όχι τα λόγια μας» . Όσα μπλογκς κι αν γραφτούν , όσα άρθρα και σάιτ , αν δεν κατέβουμε στους δρόμους , αν δεν απαιτήσουμε χώρο για να υπάρχουμε ελεύθεροι μέσα στη κοινωνία , αν δεν εναντιωθούμε άμεσα στην άγνοια , το σκοτάδι θα συνεχίζει να μας πνίγει και το μίσος των άλλων να συνοδεύει την κάθε μας κίνηση .

άρθρο του Κράμερ δημοσιεύτηκε στους Los Angeles Times με έναν άθλιο τίτλο και υπότιλο που επιβεβαιώνει τα λόγια του Κράμερ για την υπάρχουσα κατάσταση

Στην Ιταλία υπάρχει οργάνωση ομοφυλόφιλων δηλωμένων δεξιών , πειράχτηκαν όταν ο Μπερλουσκόνι είπε ότι οι γκει είναι όλοι αριστεροί , εγω πάλι πειράχτηκα που αυτοι πειράχτηκαν και για την ακρίβεια πειράχτηκα που υπάρχουν ...
Υπάρχουν αδερφές που θα υπερασπιστούν μέχρι θανάτου το υπάρχον σύστημα κι ας τις καταπιέζει , υπάρχει όλόκληρη γκάμα από δεξιούληδες και βολεμένους μέχρι φασίστες γκει , ω ναι γκει . Είναι πιο εύκολος ο συμβιβασμός και το γλείψιμο . Θέλουν πολύ να μπουν στη νόρμα , να γίνουν κι αυτοί κανονικοί , με σπίτια , γατιά , σκυλιά , στρατό , γάμο , εκπομπές στην τιβι και ωχ βαρέθηκα … θέλουν και νομίζουν , απατώνται

ΠΙΣΩ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ (Πανεκεπαιδευτικό Συλλαλητήριο Προπύλαια)

ας μιλήσουμε για ΒΙΑ

η βία είναι η φωνή του απελπισμένου , η φωνή του απελπισμένου καταπιεζόμενου , η φωνή αυτού που δεν τον ακούνε ποτε , αποφασίζουν γι'αυτον και τον περιγελούν . "Ουτε βήμα πίσω" γραφουν οι αναρχικοί στους τοίχους , στην πράξη αυτη είναι η πρακτική της κυβέρνησης , που μοστράρει τα όμορφα μέτρα της , τα εντελώς ανέμπνευστα ,που με παντελή έλλειψη οράματος προωθεί , κανένα όραμα να βελτιώσουν την κατάσταση , καμια προοπτική , καθόλου πολιτική , ούτε λίγο , καμιά ελπίδα . Εγω όμως θέλω να έχω ελπίδα , βαριέμαι τις πολύπλοκες προτάσεις (που ούτε αυτές μπορουν να αρθρώσουν οι κυβερνώντες πια , οι παντελώς ανίκανοι , άξιοι , πανάξιοι των ψηφοφόρων τους) θέλω απλά να ζω σε μια χώρα που θα δίνονται λεφτα στην έρευνα , θα δίνονται λεφτά στην παιδεία , όπου τα χρήματα δεν θα είναι αυτοσκοπός . Δεν θέλω να είμαι πολίτης μιας χώρας όπου χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα απ'το κράτος ο στρατός , οι δυνάμεις καταστολής και ένας σκοταδιστικός οργανισμός προπαγάνδας υπο την επωνυμία "Εκκλησία της Ελλάδος" . Θέλω να ζώ σε μια χώρα που θα υπάρχει παιδεία . Βδομάδες τώρα σείεται το κέντρο της Αθήνας και η κυβέρνηση χαμπάρι δεν παίρνει . Να σας πω γιατι; Γιατι δεν τη νοιάζει ! Γιατι απαρτίζεται απο άνθρωπους που πλούσιοι και βολεμένοι γεννήθηκαν και πλούσιοι και βολεμένοι θα πεθάνουν , ανθρώπους που έγιναν πολιτικοί όχι επειδή θέλησαν κατι να αλλάξουν αλλα επειδή ο μπαμπάς τους ή ο θείος τους έτυχε να είναι πολιτικοί . Δεν τους νοιάζει καταλαβαίνετε ; καρφάκι δεν τους καιγεται ! χέστηκαν για την παιδεία στην Ελλάδα ! δεν θέλουν να έχει παιδεία η Ελλάδα , ζώα νοικοκυραίοι τους ψηφίζουν , γιατι να τους δώσουν τη μόρφωση . Η μόρφωση είναι κακή όπως λέει και γνωστός θρησκευτικός μύθος . Η γνώση είναι ανυπακοή και κάτι τέτοιο σίγουρα δεν τους αρέσει .
Ψήφισαν λοιπόν σήμερα το νόμο-πλαίσιο , μετά απο τόσους μήνες κινητοποιήσεων , χωρίς την παραμικρή ουσιαστική αλλαγή , όχι , ούτε βήμα πίσω ! γιατι να κάνουμε άλλωστε βήμα πίσω ; άλλωστε όπως είπαμε χεστήκαμε για το που θα σπουδάσει τα παιδιά του το ζώο ο νοικοκυραίος . Τον ψήφισαν λοιπον , τι κι αν καιγόταν ο τόπος έξω ; Τα κανάλια είναι μαζί τους , οι νοικοκυραίοι είναι μαζί τους . Έχουν αρκετό στρατό έξω δόξα τω θεω κι ακόμα λιγότερη μόρφωση , γιατί να αλλάξουν κάτι ; Αφου όπως είπαμε δεν τους νοιάζει ν'αλλάξει κάτι ...

απο 18 χρονών στο στρατό (για να είμαστε όλοι υπάκουα προβατάκια)
στο στρατό περνάμε όλοι ωραία

μου χει λείψει η ποίηση στη ζωή μου και λίγος αέρας στην εξοχή , μ'εχει κουράσει η εσωστρέφεια και η υπερβολική ανόμοια ομοιότητα μου με τους γύρω , μ'έχει κουράσει κι ύστερα όμως πάντα αγαπώ κάθε μικρή θλίψη αυτής της πόλης , κάθε μικρό αθώο φώς και καθε καθόλου αθώα αυπνία μου στο σκοτάδι ή στο ψεύτικο ηλεκρικό φως του δωματίου , μ'έχουν κουράσει οι άνθρωποι ή μάλλον τους φοβάμαι κι ας τους αποζητώ . Πλαστικό φαγητό , πλαστική ζωή και πλαστικές εικόνες , τα πλαστικά αισθήματα τ'αφήνω στην άκρη , αυτά ποτε δεν με συγκίνησαν , δε λέω για τους άλλους είναι έυκολο γαι μένα όμως όχι . Είναι πολύ πολύ κουραστικό . Γράφω όμως και το πόστ μου δεν έχει θέμα .

Και τα θέματα συσσωρεύονται στο μυαλό μου . Ποσο απέχει η θεωρία από την πράξη και συγκεκριμένα η θεωρία μου από τις πράξεις μου . Εγω να κάθομαι να κοιταζω με ανοιχτό το στόμα μια γυναίκα να κακοποιειται σωματικά και λεκτικά μες στην Ομόνοια ξημερώματα , ανύμπορος ν’αντιδράσω , ανύμπορος να το χωνέψω , ανύμπορος ανύμπορος και θέ μου πόσο δειλός . Κι ύστερα απλά καταθλιμμένος με το lilya4ever να παρελαύνει δραματικά απ’το μυαλό μου , να συνεχίζω απλά τη ζωούλα μου , ανύμπορος , ανύμπορος . Δειλός να αγκαλιάσω στο μετρό ένα αγόρι , να διαβάσω μια uncovered city ανοιχτά , φοβούμενος εμένα τον ίδιο . Φόβος , φόβος κι εσωστρέφεια , να κάνω απολογισμό ημερών , εικόνων και συναισθημάτων μ’ένα this time it’s goodbye κολλημένο στο μυαλό μου κι ύστερα να περπατάω μόνος μ’ένα γαμοτσίγαρο στην Αλεξάνδρας κοιτώντας τα φωτα των αυτοκινήτων , φτιάχνοντας ιστορίες για το μέλλον , γελώντας κρυφά απο μέσα μου , για ούτε ξέρω κι εγω τι κι ύστερα να κοιτάζω τον ουρανό . καμιά ελπίδα . ταξί και σπίτι .

link

είναι δυνατή μια εξέγερση;και πόση δύναμη θέλει αυτή;
δεν απαιτεί όπλα , απαιτεί ψυχή σίγουρα , θάρρος . Αν καθε ένας απο μας , αν κάθε πούστης ζούσε ανοιχτά και δεν μιλάω για το λεγόμενο coming out σε 2-3 γνωστούς , αλλα για αληθινή ανοιχτή ζωή , αν καθε ένας απο μας αξίωνε να υπάρχει ως πούστης ή ως λεσβία , ισοτιμος με όλους τους άλλους , να ζει όπως γουστάρει , προκλητικά κι ελεύθερα. Θα αντιμετώπιζε σίγουρα απόρριψη , πιθανώς βία , αλλα πόσο θα τον επηρέαζε ; πόσο θα επηρέαζε ένα συνειδητοποιημένο πούστη η απόρριψη , αν είχε επίγνωση απόλυτη του ποιος είναι , αν είχε αποδεχτεί βαθια μέσα του το τι είναι ; Πόσο θα τον επηρέαζε μια ηθικη μομφη , απ'τη στιγμη που θα είχε καθαρη ηθική συνείδηση ;
Απο τη στιγμη που θα είχε συνείδηση θα μπορούσε να παλέψει .
Τι συμβαίνει όμως ; πως ζει ο πούστης ;
χτίζει γκέτο , κρύβει τη ζωή του στο σκοτάδι , φοβάται και φοβάται πολύ . Υιοθετεί τα απωθημένα που έχει δεχτεί , σε τέτοιο βαθμο που φτανει να μισει τον ίδιο του τον εαυτό . Το άρθρο της Ισαβέλλας Κωνσταντινίδου στην Uncovered City δείχνει αυτη ακριβως τη νοοτροπία , η εσωτερικευμένη ομοφοβία των ίδιων των πούστηδων και των λεσβιών είναι που τους κάνει δυστυχισμένους , η εσωτερικευμένη ζωή τους , τα εσωτερικευμένα πάθη τους , είναι το πολυ σκοτάδι που μας τρώει την ψυχή .
Αν κάθε ένας μας ζεί με το κεφάλι ψηλα , περήφανος για κάθε πτυχή του εαυτού του αυτό θα σημαίνει εξέγερση , αν σε κάθε βρισιά και προσβολή δεν σκύβουμε το κεφάλι , αν δεν ανεχόμαστε οποιονδήποτε να μας υποβαθμίζει μόνο και μόνο επειδή διαφέρουμε , οι μέρες μας θα έχουν περισσότερο φως και σίγουρα λιγότερες ενοχές .

22/02/2007 Ε.Μ.Π.

Καταπάτηση ασύλου

Έχει τεράστιο θέμα το «Πρώτο Θέμα» (εφημερίδα που θυμίζει πάνελ μεσημεριανής εκπομπής). Ταξίαρχος(by the way , τι σημαίνει ταξίαρχος ; ποτε δεν κατάλαβα αυτές τις ονομασίες), λέει ,είχε προφίλ σε βρετανικό γκέι σάιτ (το gaydar καλε) και τον ψάρεψαν τα λαγωνικά και τους έστειλε φωτογραφία με στρινγκάκι . Δήλωνε μάλιστα στην επιλογή drugs ότι που και που κάνει κεφάλι και γουστάρει με ναρκωτικούλια . Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν ότι δήλωνε ότι γουστάρει φορτηγατζήδες , ένστολους , μαύρους . Αυτό άρεσε πολύ στον αρθρογράφο και το έγραψε 3-4 φορές . Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ οποιονδήποτε ένστολο (και δη κρυφή) αλλα με εκνευρίζει το ύφος του εν λόγω δημοσιεύματος , στυλ εσπρέσσο , που μάλιστα στο τέλος του δημοσιεύματος τονίζει ότι «μπορεί η δημοσιογραφική έρευνα να περιορίζεται μόνο στο ζήτημα της χρήσης ναρκωτικών αλλα για τον Στρατό οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες εγείρουν μείζον ηθικό ζήτημα…» . Έτσι ο τίτλος «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΙΝΓΚ» αποτελεί «δημοσιογραφική έρευνα» και μάλιστα που περιορίζεται στο ζήτημα της χρήσης ναρκωτικών και όλοι εμείς οι κουηάρ είμαστε απλά οι μαλάκες που βλέπουμε κάθε έντυπο και κάθε κανάλι να ξεφτιλίζει τον τρόπο ζωής μας .

Με νευριάζει πάρα πολύ η παραπληροφόρηση , περισσότερο όμως με νευριάζει η αποσιώπηση γεγονότων . Όταν έχω παραβρεθεί σε μια πορεία χιλιάδων ατόμων και το μόνο που ακούω απ’το ραδιόφωνο το βράδυ είναι ότι «7 αστυνομικοί τραυματίστηκαν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο» και τίποτε άλλο , συγχύζομαι πραγματικά ! Από απορία κάθησα να δω και την κάλυψη των γεγονότων απ’τις ειδήσεις , καμια εικόνα απ’την πορεία , καμια αναφορά στα αιτήματα των φοιτητών , οι οποίοι όσο κατάπτηστους και βολεμένους κι αν τους θεωρείτε , ρε πουστη μου έχουν αιτήματα ! και τα υποστηρίζουν κατά χιλιάδες , κάθε βδομάδα !ακουστε τους ! για μια φορά ακουστε τους !

πείτε ότι θέλετε , ότι είναι αργόσχολοι , πρόβατα , ότι θέλετε πειτε, αρκει να πείτε , να μη δείχνετε μόνο τις μολότωφ και τα δακρυγόνα , δεν έγιναν μόνο αυτά . Εκει ήμουν και χαμπάρι δεν πήρα απ’αυτά , μονο όταν περασα μπροστα απ’τη Βουλή δεν μπορουσα ν’αναπνεύσω απ’τα χημικά . Θες πορεια σου λένε , παρ’τα χημικά σου , να δεις τωρα πως θα ξανακατέβεις !
Ε λοιπόν θα ξανακατέβω , γιατι σπάστηκα και με τα κανάλια και με τα φασιστάκια γύρω απ’τις πορειές , σπάστηκα γιατι ό,τι και να λένε , οσο δίκιο και να χουν για τους φοιτητοπατέρες και τα στραβα του κινήματος , τα αιτήματα μας είναι δίκαια . Κι αν τα θεωρείτε εκτος πραγματικότητας , sorry , αλλα δεν μου κάνει η πραγματικότητά σας…

θέλω να βουλιάξω
να χάσω λόγια και εικόνες σε θολά τοπία λήθης
δεν ξέρω τι φοβάμαι
απροσδιόριστο αίσθημα με κατακλύζει
θέλω να φύγω μα δεν ξέρω που είσαι και δεν ταξιδεύω
ποτε μόνος

λοιπόν επειδή έλαβα πρόσκληση απο το αγαπητό μου pornboy (την οποια άργησα να δω λόγω καρναβαλικών υποχρεώσεων) αναφέρω κι εγω 5 πράγματα to know me better:

1.Οταν ήμουνα περίπου 7 χρονών κλεινόμουνα με φίλους μου(αγόρια μόνο) είτε στην αποθηκούλα είτε σε κάποια γωνιά της πηλωτής της πολυκατοικίας μου και γδυνόμουνα μπροστά τους , δείχνοντας περήφανα το πουλάκι μου . Αυτό δεν το έχω πει ποτε και σε κανένα γιατι μέχρι μια μεγάλη ηλικία ντρεπόμουνα τρομερά γι'αυτο . Μια μέρα που η μαμά μου με φώναζε απ'το θυροτηλέφωνο να πάω να φάω κι εγω κλεισμένος στην αποθηκούλα δεν άκουγα , κατέβηκε και μ'έπιασε . Δεν έχω ιδέα γιατι το κανα . Παρ'οτι ήμουν νιάνιαρο , το θυμάμαι ξεκάθαρα ποσο είχα ντραπεί , δεν νομίζω να έχω νιώσει χειρότερα στη ζωή μου .

2.Ίσως να ήταν χειρότερα όταν οι γονείς μου ανακάλυψαν στα 15 μου ότι είμαι gay , τους είπα τα πιο άθλια ψέμματα και τα χαψαν . Ακόμα (αν και υποψιάζονται) δεν ξέρουν . Εκείνο το πρωί η μανα μου με κοίταζε με τέτοιο τρόπο που ένιωθα πως δεν με αγαπούσε .

3.Είμαι χαμένος , μπερδεμένος κτλ , χωρίς σαφή ιδεολόγική τοποθέτηση και άποψη . Μ'αρέσει το queer theory και η αναρχία , γίνομαι απορριπτικός οταν οσμίζομαι απορριψη . Αν μείνω μόνος για μια μέρα με πιάνει κατάθλιψη και φοβάμαι.

4.Μ'αρέσουν οι κοινωνικές ταινίες , απεχθάνομαι τη βία , μ'αρεσει η ασήμαντη σωματική επαφή και μ'αρέσει να φοράω μαυρα .

5.Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατι έκανα μπλόγκ , μάλλον δεν είχα τι άλλο να κάνω , γουστάρω πολυ περισσότερο να γράφω σε χαρτί αυτα που νιώθω . Η ζωή μου δεν έχει θέμα . Για λίγους μήνες ακόμα θα είμαι ανήλικος . Το σέξ δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση .

α! με τη σειρά μου καλω μ.
queer_angel(που χάθηκε;)
manifesto(για να του σπάσω τα νευρα χιχι)
καλώ επίσης τον Αλέξανδρο
και τον billzouk

είχα καιρό να κλάψω σε ταινία . Μόλις τέλειωσε "ο Λαβύρινθος του Πάνα" ήμουν πολύ συγκινημένος , ήθελα να περπατήσω πολύ , περπάτησα απ'την Ακαδημίας ως τον Ευαγγελισμό και μετα το αποφάσισα και πήρα ταξί . Τώρα που ποστάρω βέβαια η συγκίνηση έχει υποχωρήσει , υπερβολικά μάλλον , αφου όλο και περισσότερο έχει αρχίσει να με στοιχειώνει η σκέψη πως ο φασίστας λοχαγός ήταν πολύ κάβλα . κατι μου λεει ότι η λίμπιντο μου γουστάρει πολύ την εξουσία και μάλιστα εντελώς διαστροφικά , αλλά βαριέμαι να το αναλύσω άλλο so that's it ... i'm a total pervy

γυρίζω ξημερώματα σπίτι και κάτι θέλω να ποστάρω , ν'αποτυπώσω σκέψεις στο μπλογκ , λες κι αυτο θα δώσει αξία στη μέρα που πέρασε . σήμερα δεν έχω τίποτα να ποστάρω , οι μέρες μου είναι δίχως θέμα , άτιτλες , θολές . αόριστα πλανώνται συναισθήματα μόνο , τάσεις . μελαγχολώ πολυ εύκολα τελευταία και νιώθω μόνος . θέλω πολύ ν'αγκαλιαστώ και να γαμηθώ αλλα πρωτίστως ν'αγκαλιαστώ . τους βλέπω όλους βιαστικά κι οι συναντήσεις μας χωράνε πάντα σε ωράρια . περιφέρομαι και δεν κανω , δεν λέω , τίποτα . φοβάμαι και δεν υπάρχει κανείς τριγύρω . όλα είναι ξένα , ο ουρανός μόνο οικείος κι αυτός μόνο τη νύχτα . τίποτα δεν με γεμίζει . τίποτα δεν με εκπλήσσει . υπάρχει μια μαυρίλα και μόνο εκτόνωση στιγμιαία , παροδικα με βγάζει απο αυτη . βαρέθηκα και έχω χάσει πλέον και τον προορισμό , φοβάμαι . πηγαίνω , προχωράω ή γυρίζω ;

φοβισμένη πόλη*

στιγμές μυρίζουν μπαρούτι
βράζει το αίμα και αντιλαλούν
επικίνδυνα
οι φωνές του πλήθους
οργή , πάθος , ορίζοντας γκρίζος , ελικόπτερο , κάμερες
στο σπίτι πληθαίνουν οι σιωπές
στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις

υπάρχει κατι τρομακτικά εμετικό σε όλο αυτό , δεν μπορώ πλέον να μη το σκέφτομαι , υπάρχω απ'τη μια μερια εγώ και οι επιθυμίες μου (ή ό,τι έχει απομεινει απο αυτές τεσπα) κι απ'την άλλη βρίσκονται όλοι οι άλλοι και οι δικές τους επιθυμίες , νιώθω χαμένος στις επιθυμίες των άλλων , το χειρότερο νιώθω άβουλος κι εξαρτημένος απ'ολο αυτο και δεν ξέρω που θα με βγάλει ... σκέφτομαι το μέλλον και δεν υπάρχει , τίποτα παρα μια ουτοπία : το σχέδιο φυγής μου που απο μικρός σχεδιάζω , αυτο που τόσο θέλω και τόσο φοβάμαι : να σηκωθώ να φύγω και ν'αλλαξω όνομα και ταυτότητα , να ταξιδεύω μόνο . ξέρω πως ποτε δεν θα συμβει . βλέπεις όλο αυτο που με κρατά εξαρτημένο κι άβουλο κι ανύμπορο να προχωρήσω όπως θέλω , έχει φροντίσει να με δέσει με αγάπη [με τη μαμα και το μπαμπά (λιγότερο) , με φίλους (περισσότερο) και αναμνήσεις (...)] όχι όμως με τόπο , αυτο δεν το χει καταφέρει , τον τόπο γραμμένο , τον έχω , τον τόπο θέλω να τον αφήσω , κάτι με πνίγει εδω πέρα και χωρις να είμαι σίγουρος πρέπει να είναι αυτές οι επιθυμίες , οι επιθυμίες των άλλων , πολλές φορες μου λένε οτι είμαι θυμωμένος με όλα και χωρις λόγο , αλλά είμαι σίγουρος υπάρχει λόγος που μ'εξοργίζουν όλα αυτα , υπάρχει μια πρωτογενής εκδοχή του εαυτού μου που έχει βάναυσα βιαστεί , νιώθω συχνά σαν τον καρπό του βιασμού μου απο τους άλλους και τοτε είναι που εξοργίζομαι , τότε είναι που δεν θέλω να έχω μέλλον , μελλον σαν το παρελθόν μου .
στον κόσμο που ζώ είναι όλοι θεατές , της ζωής τους και της ζωής των άλλων , ζουνε τα πρώτα τους χρόνια και μετά αποσύρονται σε μια καρέκλα για να δουνε τη ζωή τους στο πανί , το σενάριο δεν το χουν γράψει αυτοί (σε ορισμένους μόνο επιτρέπονται λίγες διορθωτικές αλλαγές) και το σκηνικό είναι σχεδόν πάντα ίδιο ...
χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήμουν παιδί , στο χωριό μου , αθώος

είναι αγόρια σ'ατή την πόλη που λένε σκληρά παραμύθια , δίνουν θολές υποσχέσεις , κρατιούνται κρυφα απ'τα χέρια , χορεύουν στο σκοτάδι , αγαπάνε αθώα κι ονειρεύονται τυφλά , τρέχουνε σε ξάστερες λεωφόρους τη νύχτα να συναντήσουν τον κόσμο κι αν σκοντάψουν δε σταματούν , δακρύζουν λίγο , μονάχα , και βυθίζονται χαμογελαστά στη σιωπή ,
είναι αγόρια σ'αυτή την πόλη που φοβούνται και ν'αγκαλιαστούν

gaydar ή γάμησε με σε παρακαλώ (είμαι μόνος)

γύρισε σπίτι βιαστικά απ'τη δουλειά . έβγαλε γρήγορα τα ρούχα του . έμεινε για λίγο γυμνός μπροστά στον καθρέφτη . του άρεσε το σώμα του . εντάξει δεν ήταν κανα θεότεκνο αλλά είχε ένα ικανοποιητικό σώμα . μπήκε στο ντούς . καυτό νερό . δεν πα να γαμηθούν οι μαλάκες ! αν δεν θέλουν να βγούν αυτοί μια , εγω δεν θέλω δέκα ! προσπάθησε ν'αδειάσει το μυαλό του . απόψε ήταν αποφασισμένος , θα έβρισκε γκόμενο πάση θυσία . θα μίλαγε κι ας τον έφτυναν . βγαίνοντας απ'το ντους κοιτάχτηκε πάλι στον καθρέφτη . χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση . απόψε θα γαμήσεις . έβαλε ανεβαστική μουσική κι άρχισε να ντύνεται , αργά , τελετουργικά . το κάλβιν κλάιν μποξεράκι , το ντολτσε εν γκαμπάνα πουκάμισο . έπρεπε όλα να είναι στην τρίχα . αρωματίστηκε , έβαλε τζελ στα μαλλιά . όχι πολυ , μη δείχνει νιάνιαρο . έκλεισε την πόρτα πίσω του . μπήκε στο αυτοκίνητο , έβαλε δυνατά μουσική και ξεκίνησε . σε 10 λεπτά ήταν στο Γκάζι . πάρκαρε το αμάξι ψηλά στην Κων/πόλεως . πέρασε απ'τις καφετέριες , τσέκαρε τον κόσμο μέσα , 2-3 του φανηκαν ενδιαφέροντες . κατευθύνθηκε στο club . στην υποδοχή τον περίμενε ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά . πλήρωσε είσοδο και μπήκε μέσα . ήταν ήδη φίσκα . έπιασε μια καρέκλα στη μπάρα και πήρε ένα ποτό . η μουσική ήταν πολύ δυνατή . γύρω του αγόρια και άνδρες όλων των ηλικιών και των σωματότυπων να χορεύουν με μέινστριμ χιτάκια . συζητήσεις , χαμόγελα , πολλά χαμόγελα . προσπάθησε να επικεντρωθεί σε κάποιον . το βλέμμα του καρφώθηκε σ'ένα ξανθούλη , ωραίο σώμα . το βλέμμα του για λίγο διασταυρώθηκε με το δικό του . αμέσως το τράβηξε . μπά , όχι για μένα . έβγαλε τσιγάρα . όλοι κάπνιζαν , ήταν και μια απασχόληση μιας και δεν είχε με ποιον να μιλήσει . έσυρε το βλέμμα του στο χώρο . κάποιες αδερφες χόρευαν έντονα στη γωνία , αγκαλιάζονταν , φιλιόντουσαν . ένιωσε μόνος , απελπιστικά μόνος . προσπάθησε να επικεντρωθεί πάλι σε κάποιον . μπα τίποτα , τζίφος . ήταν όλοι τόσο απόμακροι , λές και εμφανίζονταν μπροστά του σε μια οθόνη , λες και παρακολουθούσε διαφημήσεις στην τηλεόραση . κατέβασε μονομιάς ό,τι υπήρχε στο ποτήρι , έβαλε το μπουφάν του και πετάχτηκε έξω απο το κλάμπ . στο σπίτι μπήκε κατευθείαν στο ίντερνετ . κατέβασε τσόντα . τον έπαιξε . έχυσε .