υπάρχει κατι τρομακτικά εμετικό σε όλο αυτό , δεν μπορώ πλέον να μη το σκέφτομαι , υπάρχω απ'τη μια μερια εγώ και οι επιθυμίες μου (ή ό,τι έχει απομεινει απο αυτές τεσπα) κι απ'την άλλη βρίσκονται όλοι οι άλλοι και οι δικές τους επιθυμίες , νιώθω χαμένος στις επιθυμίες των άλλων , το χειρότερο νιώθω άβουλος κι εξαρτημένος απ'ολο αυτο και δεν ξέρω που θα με βγάλει ... σκέφτομαι το μέλλον και δεν υπάρχει , τίποτα παρα μια ουτοπία : το σχέδιο φυγής μου που απο μικρός σχεδιάζω , αυτο που τόσο θέλω και τόσο φοβάμαι : να σηκωθώ να φύγω και ν'αλλαξω όνομα και ταυτότητα , να ταξιδεύω μόνο . ξέρω πως ποτε δεν θα συμβει . βλέπεις όλο αυτο που με κρατά εξαρτημένο κι άβουλο κι ανύμπορο να προχωρήσω όπως θέλω , έχει φροντίσει να με δέσει με αγάπη [με τη μαμα και το μπαμπά (λιγότερο) , με φίλους (περισσότερο) και αναμνήσεις (...)] όχι όμως με τόπο , αυτο δεν το χει καταφέρει , τον τόπο γραμμένο , τον έχω , τον τόπο θέλω να τον αφήσω , κάτι με πνίγει εδω πέρα και χωρις να είμαι σίγουρος πρέπει να είναι αυτές οι επιθυμίες , οι επιθυμίες των άλλων , πολλές φορες μου λένε οτι είμαι θυμωμένος με όλα και χωρις λόγο , αλλά είμαι σίγουρος υπάρχει λόγος που μ'εξοργίζουν όλα αυτα , υπάρχει μια πρωτογενής εκδοχή του εαυτού μου που έχει βάναυσα βιαστεί , νιώθω συχνά σαν τον καρπό του βιασμού μου απο τους άλλους και τοτε είναι που εξοργίζομαι , τότε είναι που δεν θέλω να έχω μέλλον , μελλον σαν το παρελθόν μου .
στον κόσμο που ζώ είναι όλοι θεατές , της ζωής τους και της ζωής των άλλων , ζουνε τα πρώτα τους χρόνια και μετά αποσύρονται σε μια καρέκλα για να δουνε τη ζωή τους στο πανί , το σενάριο δεν το χουν γράψει αυτοί (σε ορισμένους μόνο επιτρέπονται λίγες διορθωτικές αλλαγές) και το σκηνικό είναι σχεδόν πάντα ίδιο ...
χθες βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήμουν παιδί , στο χωριό μου , αθώος