τα πρεζάκια στην ομόνοια μου προκαλούν κατάθλιψη και πολλά νεύρα , νιώθω χάλια κι ένοχος κι απ'όλα , έφτασα στα όρια να διαπληκτιστώ με έναν , φοβόμουνα . ύστερα τον φαντάστηκα να φεύγει να κλέβει κάποιον , δεν ξέρω τι σκατά , πάντως να βρεί τα κωλοχρήματα να βρεί δόση να νιώσει ευτυχισμένος , έστω για λίγο , θα λυτρωθεί , θα ταξιδέψει ... κι ας ξεψυχήσει κάποια μέρα στην πλατεία αβοηθητος , θα νιώσει για λίγο χαρά... γεμίζω οργή γαμώτο γι’αυτούς τους ανθρώπους , θυμώνω για την αδιάφορη κίνηση γύρω απ'την πλατεία , για την αδιαφορία , για όλους και για όλα , ξέρω δεν είναι εύκολο να νοιαστείς για τον άλλο , αλλά λίγο έστω ..; μένουμε κλεισμένοι στις κανονικότητες μας , στα κλουβάκια μας , ζούμε αφορίζοντας , δεν είμαι αυτό άρα είμαι αυτό, σκατά ! όλη την ίδια μοίρα έχουμε , όλοι πρεζάκια είμαστε , όλοι μετανάστες , όλοι όλα είμαστε … δυνάμει , κανείς δεν το καταλαβαίνει ... χάνεται το νόημα , χάνεται κι ελπίδα
αυριο δεν θα κατέβω στην πορεία για τους απολιθωμένους αγώνες του ΠΑΜΕ για την αγροτιά και την εργατιά (μη χέσω!)… αύριο θα κατέβω για τα πρεζάκια και το περιθώριο αυτής τη πόλης γιατί η εκμετάλλευση απ’το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό δεν είναι θεωρητική συζήτηση , είναι η πλατεία ομονοίας τα ξημερώματα