Monday, April 30, 2007


Ξημερώνει και μένω να υπολογίζω το ρυθμό της αναπνοής μου , πιο γρήγορος –γελάω , τρέχω , παίζω – πιο αργός - μπουκώνομαι με βρώμικο καπνό και βήχω , φοβάμαι μάλλον , όταν συνειδητοποιώ κι αισθάνομαι … παραπατάω στο Γκάζι , φωνάζω , κοιτάζω τον ουρανό , βυθίζομαι και χάνομαι , η αθόρυβη βουβή μου θλίψη , η αστική θλίψη που φλερτάρει στον ορίζοντα με τις αναμνήσεις μου ,στην κλασική πλέον ξενυχτισμένη τελευταία θέση στο λεωφορείο να γράφω μαλακίες για το μπλόγκ , σκέφτομαι , κομματιάζομαι , λυπάμαι , φοβάμαι , αισθάνομαι στην τελική κι αυτό είναι πολύ περισσότερο σημαντικό απ’ότι το παρουσιάζουν , είναι το πιο σημαντικό νομίζω , ειδικά όταν ξημερώνει κυριακή στο απρόσωπο κέντρο κι ο φόβος για το παρελθόν γίνεται μεγαλύτερος απ’αυτόν για το μέλλον

3 comments:

Queerdom said...

Les_boi, μην φοβάσαι ούτε το πριν, ούτε το μετά, μεγαλύτερο φόβο εμπνέει το τώρα..εκείνο το τώρα του κενού χρόνου

Lithium said...

tipota dn prepei na fovase...tha erthei mia fasi sti zwi pou ola ksekatharizoun....k auta pou tha ziseis tote tha sou minoun

filia

παπχια said...

ηθελα απλα να σου πω, ειναι υπεροχο το μπλογκ σ
απο πολλες αποψεις:)
θα επανελθω