Ξημερώνει και μένω να υπολογίζω το ρυθμό της αναπνοής μου , πιο γρήγορος –γελάω , τρέχω , παίζω – πιο αργός - μπουκώνομαι με βρώμικο καπνό και βήχω , φοβάμαι μάλλον , όταν συνειδητοποιώ κι αισθάνομαι … παραπατάω στο Γκάζι , φωνάζω , κοιτάζω τον ουρανό , βυθίζομαι και χάνομαι , η αθόρυβη βουβή μου θλίψη , η αστική θλίψη που φλερτάρει στον ορίζοντα με τις αναμνήσεις μου ,στην κλασική πλέον ξενυχτισμένη τελευταία θέση στο λεωφορείο να γράφω μαλακίες για το μπλόγκ , σκέφτομαι , κομματιάζομαι , λυπάμαι , φοβάμαι , αισθάνομαι στην τελική κι αυτό είναι πολύ περισσότερο σημαντικό απ’ότι το παρουσιάζουν , είναι το πιο σημαντικό νομίζω , ειδικά όταν ξημερώνει κυριακή στο απρόσωπο κέντρο κι ο φόβος για το παρελθόν γίνεται μεγαλύτερος απ’αυτόν για το μέλλον