Saturday, March 03, 2007


μου χει λείψει η ποίηση στη ζωή μου και λίγος αέρας στην εξοχή , μ'εχει κουράσει η εσωστρέφεια και η υπερβολική ανόμοια ομοιότητα μου με τους γύρω , μ'έχει κουράσει κι ύστερα όμως πάντα αγαπώ κάθε μικρή θλίψη αυτής της πόλης , κάθε μικρό αθώο φώς και καθε καθόλου αθώα αυπνία μου στο σκοτάδι ή στο ψεύτικο ηλεκρικό φως του δωματίου , μ'έχουν κουράσει οι άνθρωποι ή μάλλον τους φοβάμαι κι ας τους αποζητώ . Πλαστικό φαγητό , πλαστική ζωή και πλαστικές εικόνες , τα πλαστικά αισθήματα τ'αφήνω στην άκρη , αυτά ποτε δεν με συγκίνησαν , δε λέω για τους άλλους είναι έυκολο γαι μένα όμως όχι . Είναι πολύ πολύ κουραστικό . Γράφω όμως και το πόστ μου δεν έχει θέμα .

Και τα θέματα συσσωρεύονται στο μυαλό μου . Ποσο απέχει η θεωρία από την πράξη και συγκεκριμένα η θεωρία μου από τις πράξεις μου . Εγω να κάθομαι να κοιταζω με ανοιχτό το στόμα μια γυναίκα να κακοποιειται σωματικά και λεκτικά μες στην Ομόνοια ξημερώματα , ανύμπορος ν’αντιδράσω , ανύμπορος να το χωνέψω , ανύμπορος ανύμπορος και θέ μου πόσο δειλός . Κι ύστερα απλά καταθλιμμένος με το lilya4ever να παρελαύνει δραματικά απ’το μυαλό μου , να συνεχίζω απλά τη ζωούλα μου , ανύμπορος , ανύμπορος . Δειλός να αγκαλιάσω στο μετρό ένα αγόρι , να διαβάσω μια uncovered city ανοιχτά , φοβούμενος εμένα τον ίδιο . Φόβος , φόβος κι εσωστρέφεια , να κάνω απολογισμό ημερών , εικόνων και συναισθημάτων μ’ένα this time its goodbye κολλημένο στο μυαλό μου κι ύστερα να περπατάω μόνος μ’ένα γαμοτσίγαρο στην Αλεξάνδρας κοιτώντας τα φωτα των αυτοκινήτων , φτιάχνοντας ιστορίες για το μέλλον , γελώντας κρυφά απο μέσα μου , για ούτε ξέρω κι εγω τι κι ύστερα να κοιτάζω τον ουρανό . καμιά ελπίδα . ταξί και σπίτι .

No comments: