κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει αυτές τις μέρες , χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω ή να το αποδώσω στο χρώμα ή τον ήχο των ημερών μου , νιώθω τον κόσμο μου να καταρρέει και να ανασυντίθεται κάθε δευτερόλεπτο μέσα στα μάτια του ή στο πρόσωπο μου , που βιαστικά καθρεφτίζεται στις βιαστικές επιφάνειες των δρόμων και στα περαστικά πρόσωπα , που συνέχεια ψάχνει να κατακερματιστεί ολοκληρωτικά μην αφηνοντάς με να κάνω τίποτα , μόνος θεατής να στέκομαι στην αυτοκαταστροφή μου , όπως χτυπούν οι ράγες και οι σκέψεις μου εξατμίζονται στον μαύρο τοίχο του μετρό , όπως εκείνο το ζευγάρι αγκαλιάζεται σφιχτά δίπλα μου ενώ εγώ μένω να τον κοιτάζω απέναντι χαμένο στο πλήθος , χαμένος στο πλήθος , να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνος μου , άηχος , άοσμος , βουβός