θυμήθηκα εκείνη την ταινία , το "Σπιρτόκουτο" του Γ.Οικονομίδη , γκαρίζουν απο πάνω , μου χουν σπάσει τα νεύρα , δεν μπορώ να διαβάσω , όχι ότι μου φταίνε μόνο αυτοί δηλαδή , βγαίνω στο μπαλκόνι ο ήλιος έχει πέσει , ο ουρανός είναι γαλανός , μεταλλικά γαλανός , κάνει κρύο , οι πολυκατοικίες παρατεταγμένες σα χαρτόκουτα (δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα με τόσο άσχημες πολυκατοικίες) , ακόμα και στο μπαλκόνι ακούγεται ο άλλος ο μαλάκας απο πάνω , εγκλωβισμένος στο σπιρτόκουτό του .

στην απέναντι πολυκατοικία κάποιος κοιτάζει έξω , φοράει μόνο το σλιπάκι του , τον φαντάζομαι να το βγάζει και να αυνανίζεται μπροστά μου , να με κοιτάζει και να χύνει , πάντα όταν βαράω μαλακία μπροστά στο pc έχω ανοιχτές τις κουρτίνες , έχω την κρυφή ελπίδα ότι κάποιος θα με βλέπει να τον παίζω με γκεί τσόντα και την ακόμα πιο κρυφή ελπίδα ότι αυτό μπορει να με εξιτάρει .

είμαστε περιεχόμενα σπιρτόκουτων , φοβόμαστε να τριφτούμε μεταξύ μας , φοβόμαστε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο , η επαφή μπορει να έχει απρόβλεπτες συνέπειες , κρατάμε απόσταση , φωνάζουμε ή δεν μιλάμε καθόλου ... μόνο όμως αν τριφτούμε θα ανάψει φωτιά κι ακόμη κι αν καουμε , τουλάχιστον θα χουμε ζεσταθεί λίγο ...